Język Polski
English
Kapłan wagabunda na Zamojszczyźnie
Stefan Pastuszewski
Abstrakt
Ignacy Jan Wysoczański (1901–1975) nie był typowym kapłanem. Kilkakrotnie zmieniał Kościół, dwukrotnie przyjął święcenia kapłańskie – z czego jedne wg prawa kanonicznego były nieważne, posługę kapłańską traktował jako źródło pracy zarobkowej i wyłudzania pieniędzy, miał trzy lub cztery żony, jedną porzucił z kilkorgiem dzieci. Artykuł przedstawia biografię księdza w pierwszym, przedwojennym okresie, gdy w grekokatolicyzmie i prawosławiu dochodziło do rozłamów i na pograniczu polsko-ukraińskim powstawały małe, nierzadko efemeryczne kościoły. Ks. Wysoczański urodził się w Komornikach, w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. We Lwowie uczęszczał do seminarium prowadzonego przez redemptorystów obrządku greckokatolickiego. W 1931 przyjechał do Zamościa, gdzie bp Władysław Faron, założyciel Polskiego Kościoła Starokatolickiego (powstał po rozłamie w Polskim Narodowym Kościele Katolickim; funkcjonował on także pod innymi nazwami) udzielił mu święceń kapłańskich. Rok później uzyskał święcenia starokatolicko-prawosławne, być może w kościele Mariawitów, potem starał się o przejście pod jurysdykcję lwowskiego arcybiskupa obrządku ormiańsko-katolickiego, mimo braku upoważnień utworzył parafię w powiecie biłgorajskim na Zamojszczyźnie, zamieszkał w Rakówce. Działał na Wołyniu, w Łucku skazany na więzienie za nielegalne udzielanie ślubów i rozwodów. Szeroką działalność prowadził po wojnie; był zwierzchnikiem Polskiego Kościoła Starokatolickiego obrządku wschodniego w Polsce.
Słowa kluczowe:
ks. Józef Wysoczański, bp Władysław Faron, Polski Kościół Starokatolicki, kościoły i związki wyznaniowe, rozłamy w kościeleSzczegóły
Bibliografia
Statystyki
Autorzy
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.