Po zakończeniu II wojny światowej wschodnia granica między Polską a ZSRR została ustalona wzdłuż tzw. linii Curzona. PKWN i rząd USRR podpisały 9 września 1944 r. układ, na mocy którego Ukraińcy mieli opuścić Polskę, w Polacy Ukrainę. Powołano Rejonowych Przedstawicieli Rządu ds. Ewakuacji Ludności Ukraińskiej z Polski. Przesiedlanie napotkało duże trudności, które analizuje autor artykułu. Sytuacja była złożona i niebezpieczna, ludność ukraińska nie chciała opuszczać Polski. Na pograniczu działały zorganizowane grupy nacjonalistów ukraińskich, występujących przeciw ówczesnemu porządkowi prawnemu w Polsce, Polakom i tym Ukraińcom, którzy nie identyfikowali się z UPA; weszli oni także w skład milicji, urzędów bezpieczeństwa i in. Wysiedleni Ukraińcy wracali do Polski i rozgłaszali informacje o powstających w USRR kołchozach, skutkiem czego trudności w repatriacji narastały; w lipcu 1945 r. w powiecie hrubieszowskim miała ona ustać także wskutek problemów transportowych. Wiele gmin było niedostępnych w powodu grasujących w nich band ukraińskich. Zaczęło dochodzić do napadów na gospodarstwa zasiedlone przeze repatriantów zza Buga. Przytoczono i omówiono liczne podania Ukraińców o pozostawienie ich w Polsce, nadanie im polskiego obywatelstwa itp. (akta Starostwa Starostwa Powiatowego w Hrubieszowie w zasobach Archiwom Państwowego w Chełmie). Autor podkreśla też, że wielu Ukraińców mieszkających na pograniczu było lojalnymi obywatelami Polski.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.