Budowa prywatnych linii telefonicznych w majątkach i zakładach przemysłowych rozpoczęła się w połowie lat 80. XIX w. Ordynacja Zamojska miała własną sieć telefoniczną o dużym zasięgu na początku XX w. Autor jako pierwszy omawia to zagadnienie. Zanim Ordynacja założyła własne telefony, korzystała z urzędów i oddziałów pocztowo-telegraficznych i stacji telegraficznych, których w II połowie XIX w. działało w jej zasięgu kilkanaście. Usprawnienie komunikacji było potrzebne, gdyż Ordynacja była bardzo rozległa (190 tys. hektarów). Projekt instalacji i kosztorys sieci wykonało w 1905 r. Powszechne Towarzystwo Elektryczne Oddział Warszawski. Sześć linii wychodzących ze Zwierzyńca (siedziba administracji Ordynacji) miało połączyć z nim zarządy wszystkich kluczy ziemskich, kancelarie leśnictw, niektóre zakłady przemysłowe. Prowadzenie linii przez lasy i tereny podmokłe oraz grunty włościańskie (spory) powodowało duże trudności, które udało się rozwiązać, tak samo jak problem mieszanie się rozmów i możliwości ich podsłuchiwania. Oddana do użytku wiosną 1907 r. sieć liczyła 37 aparatów na 23 liniach, obok biur podłączono do niej także mieszkania najważniejszych urzędników. Potem ją rozbudowywano. W artykule zamieszczono schemat sieci telefonicznej z 1907 r., wykaz aparatów w ordynackiej sieci telefonicznej z ok. 1908/09 r. (42 telefony) oraz wykaz abonentów w Zwierzyńcu w 1931 r. (49 aparatów w mieszkaniach i instytucjach).
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.