Uwaga autora skupia się na rzeźnikach prowadzących działalność w Zamościu na przełomie XVIII i XIX w., stanowiących wtedy największą grupę rzemieślników związanych z przetwórstwem żywności. Podano, że w mieście działało w tym czasie 34 katolickich i 15 żydowskich majstrów i czeladników rzeźnickich, w tym wieprzowników przerabiających mięso wieprzowe. Archiwalia, do których dotarł autor, głównie metryki, akty notarialne i księgi miejskie z badanego 25-lecia (1787–1812), przechowywane m.in. w archiwach państwowych w Zamościu i Lublinie, dostarczyły informacji o pracy, statusie finansowym i społecznym rzeźników. Autor ustalił, że profesję przekazywano z ojca na syna, a znaczna część rzeźników była ze sobą skoligacona; odkryte powiązania rodzinne przedstawiono w tabeli. Do najznaczniejszych rzeźników zaliczył Jabłońskich, w której to rodzinie zawód był przekazywany przez co najmniej pięć pokoleń (ponad 160 lat). Poszerzone informacje, w tym o posiadanych nieruchomościach, także o rzeźnickich rodzinach o nazwiskach Biskupski, Winiarski, Kowalski, Służewski, Hajdukiewicz, Kozłowski, Kosakiewicz i in., z żydowskich nazwisko Roler i in. Omówiono uwarunkowania gospodarcze tego okresu w Zamościu i przyczyny wystąpienia kryzysu powodującego ubożenie zamościan, w tym rzeźników. Autor ustala usytuowanie jatek wieprzowych i wołowych oraz żydowskich w mieście. Postuluje dalsze badania, m.in dotyczące wyboru cechmistrzów i relacji między rzeźnikami katolickimi i żydowskimi.
Zasady cytowania