Po akcesji Polski do Unii Europejskiej pojawiło się określenie ustroju terytorialnego naszego kraju jako państwa zdecentralizowanego o strukturze regionalnej. Zadaniem tego opracowania było porównanie polskich rozwiązań prawnych z rozwiązaniami Włoch, Hiszpanii, które w nauce są uznawane za klasyczne modele regionalizmu. Efektem tej analizy jest stwierdzenie, że największą barierą dla rozwoju regionalizmu w Polsce jest brak odpowiednich uregulowań prawnych w tym konstytucyjnych. Powoduje to, że polskie województwa / regiony, nie mają gwarancji integralności terytorium. Teoretycznie istnieje nawet możliwość ich zastąpienia innymi jednostkami podziału terytorialnego. Innymi ograniczeniami dla rozwoju regionalnego są: niewystarczający poziom finansowania i brak ukształtowanych więzi społecznych w nowo utworzonych województwach, co powoduje, że województwa nie pełnią samodzielnej roli politycznej. Zmiana tego stanu rzeczy mogłaby nastąpić jedynie w wyniku rozszerzenia kompetencji i przyznania regionom / województwom, wzorem Włoch i Hiszpanii, ograniczonej autonomii.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.