Więzi człowieka z miejscem kształtowane są przez wiele czynników wewnętrznych, zależnych od samego człowieka i zewnętrznych — zależnych od cech otoczenia. Jednym z nich może być położenie miejsca względem ośrodków rozwoju. W niniejszym opracowaniu analizie poddano wpływ peryferyjności na uczucia i postawy człowieka względem zamieszkiwanego miejsca. Badania przeprowadzono na obszarze Bieszczad, na terenie powiatu leskiego i bieszczadzkiego, wśród młodzieży gimnazjalnej (wiek:15-16 lat). Przeprowadzone badania wykazały, że peryferyjność w pewnym stopniu kształtuje więzi człowieka z miejscem. Korelacje na poziomie istotnym statystycznie stwierdzono w przypadku następujących wskaźników więzi: identyfikacja z miejscowością, identyfikacja z regionem, ocena krajobrazu, poczucie dumy z faktu zamieszkiwania w danej miejscowości oraz poczucie tęsknoty za danym miejscem w przypadku jego opuszczania. Zróżnicowanie postaw badanej młodzieży z różnych stref peryferyjności względem środowiska lokalnego daje się zauważyć również w wielu innych sytuacjach. Uczniowie mieszkający w głębi Bieszczad okazują się przychylniej oceniać swoje otoczenie i żywić względem niego cieplejsze uczucia niż ci, którzy mieszkają w strefie najbliższej centrom rozwoju.
Zasady cytowania
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.