W dokumentach planistycznych rozległe obszary zabudowy mieszkaniowej projektuje się na ogół na peryferiach miast. Suburbanizacja powoduje koszty społeczne i wysokie koszty uzbrojenia terenu w infrastrukturę techniczną i społeczną. Celem artykułu jest opracowanie i przedstawienie metody wyznaczania terenów mieszkaniowych w taki sposób, by ograniczyć koszty społeczne i ekonomiczne rozwoju przestrzennego miast, poprawić ład przestrzenny i osiągnąć długofalowe korzyści społeczne. Na przykładzie Łukowa zaproponowano wizję przestrzennego rozwoju miasta poprzez jego reurbanizację. Wyznaczono strefy nowej zabudowy mieszkaniowej w pobliżu przedszkoli, szkół podstawowych i podstawowych zakładów opieki zdrowotnej, by można do nich dotrzeć pieszo. Zachowanie ludzkiej skali terenów mieszkaniowych pozwoli ograniczyć ruch komunikacyjny i jego negatywne efekty zewnętrzne. Wskazano także tereny, które nie powinny być wykorzystane pod budownictwo mieszkaniowe by zachować ład ekologiczny. Zmiana rozwoju przestrzennego miast, od suburbanizacji do reurbanizacji, wymaga prowadzenia polityki miejskiej na wszystkich szczeblach władzy publicznej, przy wykorzystaniu instrumentów prawnych, planistycznych, inwestycyjnych, finansowych, fiskalnych, gospodarki nieruchomościami i informacyjno-partycypacyjnych.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.