Zabytki i pamiątki dóbr kultury otaczane są specjalną troską potomnych spadkobierców, jako wyraz dziedzictwa narodowego. Konwencja Haska z 1954 r. podnosiła regulacje w dziedzinie definicji dóbr kultury. Konwencja sporządzona w Paryżu, w 1970 r. rozszerzyła zakres ochrony prawno-międzynarodowej na wypadek konfliktów i zbrojeń oraz rozszerzyła pojęcia regulujące status m.in. rzadkich zbiorów. W 1976 r. Konwencja podpisana w Paryżu, doprecyzowała określenie zarówno identyfikacji, definicji, jak i wyznaczyła granice wszelkiego rodzaju dóbr państw będących stroną umowy. Kraje członkowskie UE, w swoim porządku prawnym kierują się przepisami prawa UE i krajowego. Polska po wstąpieniu do Wspólnoty przejęła unijny dorobek prawny z obowiązkiem jego bezpośredniości i nadrzędności w stosunku do regulacji krajowych. Unijne i krajowe regulacje prawne odnoszące się do problematyki przemieszczania dóbr kultury — zabytków w obrocie wewnątrzwspólnotowym i obrocie z państwami trzecimi mają zastosowanie zarówno do ich wywozu do innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz w obszarze nieuregulowanym na poziomie wspólnotowym, również do państw trzecich.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.