Rozwój regionów transgranicznych w Europie stanowi ważny element zarówno europejskich, jak i narodowych polityk poszczególnych państw. Szczególnym wyzwaniem działań w tym zakresie są regiony położone na zewnętrznej wschodniej granicy UE, zwłaszcza wzdłuż granic z Białorusią i Ukrainą. Wynika to z uwarunkowań geopolitycznych, asymetrii systemów gospodarczych oraz różnic ustrojowo-politycznych. Sytuacja ta istotnie ogranicza wiele procesów rozwojowych oraz możliwości wykorzystania endogennych potencjałów rozwojowych. Jednym z celów polityk spójności UE jest europejska współpraca terytorialna, która ma za zadanie wspierać przezwyciężanie tych ograniczeń oraz przeciwdziałać peryferyzacji regionów przygranicznych. W artykule podjęto próbę analizy i oceny przyjętej polityki i wykorzystania Programu Współpracy Transgranicznej PBU na lata 2007–2013 oraz próbę oceny przygotowania do nowej edycji programu na lata 2014–2020. Wskazano zarówno na pozytywne, jak i negatywne aspekty funkcjonowania tego instrumentu, a także zasadność uwzględniania tej problematyki w celach polityki spójności, celowość jej współfinansowania z poziomu UE, wzmacniania pozycji i rangi współpracy transgranicznej pomiędzy regionami z państw UE oraz spoza tej organizacji. We wnioskach i rekomendacjach stwierdza się, że uzyskane efekty rozwojowe, wynikające z tej interwencji dla wskazanego w artykule regionu transgranicznego, co do ich istotności, są małe i nieadekwatne do potrzeb tego obszaru. Dla uzyskania tzw. „efektu skali” w tym zakresie wymagana jest większa koncentracja i ukierunkowanie interwencji oraz program o zdecydowanie większym wymiarze finansowego wsparcia z pozycji KE.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.