Abstrakt

Strefy peryferyjne zaznaczają się w przestrzeni w różnej skali terytorialnej, począwszy od kontynentalnej, poprzez krajową, aż po regionalną i lokalną. W każdym przypadku, można podać szereg wskaźników, które są wyznacznikami peryferyjności, tzn. dowodzą istnienia odmiennych, zazwyczaj niekorzystnych cech pewnych obszarów w odniesieniu do obszarów rdzeniowych. W niniejszym artykule, autorzy stawiają hipotezę, że jednymi z najlepszych i najbardziej wiarygodnych „markerów” peryferyjności są wskaźniki odnoszące się do zmian ludnościowych, przede wszystkim odpływ migracyjny ludności, będące jego konsekwencją spadki liczby ludności i ostatecznie zmiany w gęstości zaludnienia. Przedstawiony pogląd autorzy postanowili zweryfikować na podstawie analizy map przedstawiających zmiany demograficzne we wschodniej Polsce po II wojnie światowej. Obszar ten powszechnie jest uważany za peryferyjny, zarówno w skali Unii Europejskiej, jak i samego kraju, a za wiodącą przyczynę zachodzących tam zmian ludnościowych uważa się niekorzystne położenie i niski stopień rozwoju ekonomicznego. Artykuł składa się z dwóch zasadniczych części. W pierwszej przedstawiono przesłanki, ze względu na które Polska Wschodnia jest traktowana jako obszar peryferyjny. Ponadto, posługując się przykładem województwa lubelskiego, w skrócie opisano główne przyczyny takiego stanu, zarówno te wynikające z przeszłości obszaru, jak i związane z obecną sytuacją społeczno-gospodarczą. W drugiej część artykułu zaprezentowano mapy ilustrujące obszary peryferyjne w Polsce oraz zmiany w liczbie ludności i gęstości zaludnienia w Polsce w latach 1946-2012. Zestawienie tych map ma na celu porównanie zasięgów stref peryferyjnych, określonych na podstawie wieloczynnikowych badań, z mapami zmian ludnościowych. Umożliwi to weryfikację postawionej tezy, iż zmiany w rozmieszczeniu ludności mogą być traktowane jako wiarygodny wskaźnik peryferyjności.