Celem niniejszego artykułu jest omówienie działalności Emanuela Scherera na emigracji po 1939 roku, zwłaszcza w kontekście jego uczestnictwa w pracach II Rady Narodowej RP w Londynie. Scherer został wyznaczony członkiem „emigracyjnego parlamentu” w 1943 roku w miejsce tragicznie zmarłego Szmula Zygielbojma. Reprezentował w nim partię Bund. Przez niemal półtora roku pełnił on funkcję radnego, chcąc wykorzystać wszelkie możliwości, jakie dawał mu ten mandat w czasie II wojny światowej. W artykule zaprezentowano różne obszary działalności Scherera w tym okresie. Przedstawiono jego najważniejsze inicjatywy uchwałodawcze i opiniodawcze na forum II Rady Narodowej RP, polemiki oraz dyskusje z innymi radnymi, a także kierunki myślenia politycznego dotyczące spraw bieżących i przyszłych, także w kontekście powojennego funkcjonowania wolnej Rzeczypospolitej. Priorytetowym tematem w aktywności Scherera były kwestie żydowskie oraz relacje polsko-żydowskie. Zagadnienie zagłady stanowiło centralny punkt odniesienia w wielu jego inicjatywach, czy to w obrębie polskiego życia emigracyjnego, czy szerzej: zachodniego. Poświęcił on wiele czasu na informowanie międzynarodowej opinii publicznej o zbrodniach niemieckich na narodzie żydowskim czy organizację wsparcia materialnego dla polskich Żydów w kraju i na emigracji. Był także istotnym kontaktem w logistyce przekazywania środków finansowych do podziemnego Bundu w kraju, które często samodzielnie organizował. Scherer zamierzał uporządkować stan stosunków polsko-żydowskich, rozszerzając ustalenia z okresu wojny na czas powojenny. Chciał zobowiązać polskie czynniki rządowe w Londynie do określonych postaw w przyszłości, także w wymiarze ustawodawczym. Wskazywał na błędy i porażki dotychczasowego stanu tych relacji i był asertywny w artykułowaniu różnych problemów, zwłaszcza na tle antysemityzmu.
Zasady cytowania
Wskaźniki altmetryczne
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.