Jan Zamoyski zwany „Sobiepanem” trzeci ordynat zamojski, urodził się w 1627 r. Był jedynym synem Tomasza, kanclerza wielkiego koronnego i Katarzyny z książąt Ostrogskich i wnukiem wielkiego kanclerza i hetmana Jana Zamoyskiego, założyciela Zamościa i twórcy Ordynacji. Ojciec Jana zmarł w 1638 r., matka zaś w 1642 r. Prawnymi opiekunami Jana zostali: hetman Stanisław Koniecpolski, kanclerz litewski Albrycht Stanisław Radziwiłł, prymas Maciej Łubieński, wojewoda bełski Jakub Sobieski i biskup krakowski Jakub Zadzik. Wpływ tak znamienitych opiekunów na wychowanie młodego Zamoyskiego był jednak znikomy, edukacją przyszłego ordynata zajmowali się ludzie z jego bezpośredniego otoczenia, rozwijając raczej jego skłonności do rozrywki i uciech stołu, niż chęć zgłębiania wiedzy. Staropolski model kształcenia uznawał za konieczne odbycie studiów uniwersyteckich na uczelniach zagranicznych, za najbardziej przydatną uważano zaś peregrynację naukową, w trakcie której młody człowiek miał możność poznania kilku uczelni i zwiedzić różne kraje. Przed wyruszeniem w podróż opiekunowie wystarali się o list polecający od króla Władysława IV do papieża Urbana VIII. Pod koniec lata 1643 r. młody Zamoyski (liczył wówczas 16 lat) pod opiekę preceptora wraz ze swoim orszakiem wyruszył na kilkuletnią peregrynację. Trasa jej wiodła przez Włochy (Padwa, Rzym, Neapol, Florencja, Piza, Lukka, Wenecja, Mantua), Francję (Orlean, Paryż), Niderlandy (Antwerpia, Utrecht).
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.