Abstrakt

W artykule sformułowano nowy paradygmat rozwoju regionalnego, który w optyce zarządzania jest równoznaczny z modelowaniem nowoczesnych przestrzeni biznesu. Optyka ta pozwoliła bowiem na „testowanie” nowych modeli teoretycznych z przestrzeni managementu korporacyjnego (model biznesu jako sieciowe pole znaczeń ) z potencjałem prosperujących sektorów w regionie (analiza potencjału modelu biznesu regionalnego w odniesieniu do dominujących cech orientacji sektorowej: przemysłów tradycyjnych lub kreatywnych ). Ważnym postulatem jest założenie, że w modelach biznesu regionalnego opartych na dominacji przemysłów kreatywnych decydenci samorządowi powinni posługiwać się i podejmować decyzje w oparciu o niematerialne kryteria rozwoju, które explicite mają charakter jakościowy. Natomiast regiony „zmagające się” z dryfem ekonomiczno-gospodarczym (dominacja przemysłów tradycyjnych) mają dwojakie wyjście. Pierwsze rozwiązanie to inwestowanie w infrastrukturę materialną, które w krótkofalowej perspektywie rzeczywiście przynoszą wysokie stopy zwrotu (np. dodatkowe miejsca pracy przy rozbudowie elektrowni Opole), jednak długofalowo mogą być niepotrzebnym balastem, generującym „potworne” koszty utrzymania (np. stadion piłkarski we Wrocławiu), co gorsza, w „śladowym” stopniu przyczyniającym się do realnego rozkwitu kapitału społecznego (co z tego, że mamy drogę jak z niej nie korzysta „lokalny klient” lecz logistyczne sieci transportowe). Kontrapunktującym wyjściem jest benchmarking korporacyjnych mechanizmów sieciowania „przestrzeni wpływów”, których celem nadrzędnym (w stosunku do budowy bazy infrastrukturalnej) jest dostęp, identyfikacja oraz wykorzystywanie niematerialnych źródeł osiągania przewagi konkurencyjnej (budowanie „infostrady”, czyli zarządzanie strumieniami informacji, wiedzy i energii). Za pomocą egzemplifikacji modeli biznesów regionalnych w sektorze agrowinnym przeanalizowano przestrzenie przepływów wiedzy (regiony agrowinne, w których nastąpiła reorientacja z przemysłów tradycyjnych na kreatywne), co należy w głównej mierze utożsamiać ze skutecznym procesem budowania kapitału intelektualnego, relacyjnego oraz społecznego.