Światowy kryzys gospodarczy spowodował w gospodarczych relacjach polsko-francuskich liczne obostrzenia i utrudnienia, czego przejawem było wprowadzenie polityki kontyngentowej. Ich negatywne, dla polskiej ekonomiki, konsekwencje skutkowały potrzebą poszukiwania nowych rynków zbytu. Władze w Warszawie skierowały zatem swój wzrok w stronę kolonii francuskich, a szczególnie leżących w Afryce Północnej. Podjęcie ryzyka wejścia na nieznany grunt wymagało dużego zaangażowania i doświadczenia ze strony nie tylko ośrodków decyzyjnych, ale przede wszystkim firm zainteresowanych ekspansją, wszak rynek kolonialny był terenem dość wymagającym i nieznanym. Algieria, Maroko i Tunezja były w głównej mierze krajami rolniczymi. Rynek kolonialny dla państwa polskiego stanowił spore wyzwanie na różnych płaszczyznach m.in.: transportu, promocji produktów, współpracy pomiędzy firmami. Strona polska, mimo funkcjonowania sieci konsulatów honorowych w Algierze, Casablance, Tunisie, które miały czuwać i dbać o aspekt animacji gospodarczej, nie była w sposób właściwy przygotowana do podjęcia starań i zabiegów w celu rozwinięcia eksportu własnych produktów i towarów.
Zasady cytowania
Wskaźniki altmetryczne
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.