W dwudziestoleciu międzywojennym Zamość stał się na nowo centralnym ośrodkiem usługowo-gospodarczym i administracyjnym dla ościennych powiatów, odradzał się po zaborach, a także po okresie (XIX w.), gdy funkcjonował jako wojskowa twierdza i wyrugowano zeń działalność cywilną. Cechą charakterystyczną zamojskiego przemysłu był rozwój zakładów bazujących na lokalnych surowcach, także drukarstwa historycznie obecnego w mieście. Autorka obserwuje ten rozwój poprzez pryzmat zawodów wykonywanych w tym czasie przez zamościan, ustalonych na podstawie ksiąg metrykalnych parafii rzymskokatolickiej pw. św. Tomasza Apostoła w Zamościu, tj. metryk małżeństw, urodzeń i zgonów. Szczególnie zainteresowały ją profesje, które zaliczamy dzisiaj do zawodów ginących czy nieistniejących, jako najbardziej cennych dla dawnego krajobrazu miasta. Wyodrębniła kategorie zawodów: administracja, usługi (w tym nauka i oświata, kultura, ochrona zdrowia), obsługa transportu i komunikacji, handel, przemysł i rzemiosło, funkcje specjalne (porządkowe i obronne), wolne zawody. Na przykład w administracji odnalazła profesje telegrafisty, stenotypisty, biuralisty, buchaltera i in., w przemyśle drukarskim – zecera, introligatora, gisera, maszynisty drukarskiego, w rzemiośle, rozwijającym się głównie w Nowej Osadzie – szewca, w tym kamasznika (cholewkarza), kotlarza, rymarza, belczarza, koszykarza, pończoszarki, gięciarza. Autorka podaje nazwiska osób pracujących w kilkudziesięciu zawodach.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.