Autor podejmuje temat wygonów, tj. wspólnych pastwisk gromadzkich, odnotowanych w Hrubieszowie po raz pierwszy w 1784 r., prowadzonych w dobrach kupionych w 1800 r. przez ks. Stanisława Staszica, potem w utworzonym przez niego Towarzystwie Rolniczym Hrubieszowskim. Podkreśla, że jest to wciąż otwarte zagadnienie badawcze, podobnie jak układ komunikacyjny miasta na początku XIX w., o którym też podaje wiele informacji, przypominając m.in., że było ono położone na wyspach rzeki Huczwy. Stawia tezę, że kilka hrubieszowskich wygonów było reliktami historycznej trasy przegonów wołów z Podola, które wymagały wytyczenia szerokich dróg, by zwierzęta nie niszczyły gruntów uprawnych. W XX w. Zarząd Miasta Hrubieszowa rozpoczął uwłaszczanie się na terenach miejskich wygonów i zakładał dla nich księgi hipoteczne, co stało się zarzewiem wielu sporów z mieszkańcami, także sądowych, i powodem powołania Związku Mieszczan Rolników (w przypisach przytoczony cały statut). Informacje o wygonach, w tym ich opisy, autor odnalazł m.in. w protokołach Rady Gospodarczej TRH, kontraktach z mieszkańcami na pasienie zwierząt, uchwałach magistratu, zaświadczenia starostów hrubieszowskich, załącznikach do ksiąg wieczystych, aktach sądowych (dokumenty są obszernie cytowane), także na archiwalnych mapach i planach, które są reprodukowane w tekście. Artykuł ma walor onomastyczny, pojawiają się w nim, w tym w cytowanych dokumentach, zwyczajowe nazwy wygonów oraz inne lokalne.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.