Plan linii obronnej na Bugu opracowali wiosną 1944 r. niemieccy sztabowcy i topografowie, autorzy artykułu przyjęli za cel zlokalizowanie jej schronów, baraków, strażnic i wież obserwacyjnych w terenie. Podali współrzędne GPS dla 22 niemieckich dzieł obronnych w okolicach miejscowości: Strzyżów, Rogalin Dolny, Zosin, Łuszków, Wieniawka, Horodło, Poraj, Bereźnica, Matcze, Zagórnik, oraz dokładny opis schronu drewniano-ziemnego w Kolonii Poraj Marcinówka. Postulują rozszerzenie badań i nadzór archeologiczny nad pozostałościami artefaktów i amunicji. Linia schronów miała uszczelnić pas nadbużny przed przenikaniem ze wschodu oddziałów partyzanckich, ich budowę nadzorował 5. Policyjny Galicyjski Pułk Ochotniczy SS złożony ukraińskich ochotników, a także SS Galizien. Według Stanisława Czekanowskiego z Dziekanowa, zarządcy Towarzystwa Rolniczego Hrubieszowskiego, autora cytowanych pamiętników, spodziewano się atakowania linii Bugu przez „artylerię bolszewicką”. Czekanowski pisał też o postrachu, jaki siał w tym czasie Ukraiński Legion Samoobrony. Autorzy przypominają, że pierwsze posterunki wartownicze na linii demarkacyjnej ZSRR i III Rzeszy na Bugu utworzono w 1939 r., ale szybko powstały na niej punkty przerzutowe, na omawianym terenie w Kolonii Bereźnica (komendant Włodzimierz Malczewski ps. „Amator”) i w Horodelskim Pogórzu. W 1944 r. służyły m.in. do zaopatrywania w broń i sprzęt 27. Wołyńskiej Dywizji AK. Przez Bug przeprawiali się uciekinierzy przed rzezią wołyńską.
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.