Data publikacji : 10-12-2021

Wątki parenetyczne w polskiej hagiografii średniowiecznej

Abstrakt

Pareneza to termin wywodzący się z języka greckiego, który może oznaczać m.in.: pouczenie, przestrogę, wskazówkę, zachętę do realizacji pewnych zadań. Wątki parenetyczne w literaturze znane były już w starożytności, nawet u Homera. Autorzy średniowiecza korzystali z dziedzictwa antyku i tworzyli wzory postaw chrześcijańskich. Gatunek literacki, jakim  jest hagiografia znakomicie nadawał się do tej funkcji [tj. tworzenia postaw]. Twórcy Żywotów i Cudów dawali wskazówki, jak żyją ludzie, którzy dążą do prawdziwej świętości. Są to osobowości ceniące mszę świętą, modlitwę, jałmużnę, post, szeroko rozumianą ascezę, opiekują się chorymi i ubogimi, są miłosierni i życzliwi. Hagiografowie opisywali także postawy zwykłych ludzi, którzy prosili o cud, najczęściej uzdrowienie, i go otrzymywali. Osoby te charakteryzowała postawa wymagająca często wytrwałej modlitwy, ślubowania wyrzeczeń, silnej wiary i zaufania Bogu. Dzieła hagiograficzne zawierają również wskazówki związane z moralnością życia codziennego, ukazując skutki grzechu i braku miłości bliźniego. W utworach nie zabrało także odniesień do życia wiecznego, wzorców zachowań, które prowadziły do piekła i tych, które wiodły duszę do nieba.

Słowa kluczowe:

pareneza, hagiografia, średniowiecze, święci



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf

Zasady cytowania

Kowalska-Pietrzak, A. (2021). Wątki parenetyczne w polskiej hagiografii średniowiecznej. Biografistyka Pedagogiczna, 6(2), 33–51. https://doi.org/10.36578/BP.2021.06.37

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Logo Open Access

"Biografistyka Pedagogiczna"  uzyskała dofinansowanie na lata 2022-2024 ze środków Ministra Edukacji i Nauki w ramach programu „Rozwój Czasopism Naukowych”.

Okres realizacji: 2023-2024 rok.

Wartość dofinansowania 65 992,00 PLN

Numer umowy: RCN/SP/0434/2021/1