Celem artykułu jest refleksja nad istotą i znaczeniem nadziei przez pryzmat biografii Natalii Tułasiewicz, która wzrastała jako człowiek, nauczyciel i społecznik w latach wojennych. Jej życie, pełne pasji i cierpienia, stało się symbolem duchowego pielgrzymowania – drogą nadziei, która nie gaśnie nawet w obliczu śmierci.
Człowiek potrzebuje nadziei. Wobec wyzwań współczesnego świata, wyposażony w wiedzę i technologię, potrzebuje siły do działania pomimo przeciwności. Nadzieja jest siłą, która inspiruje do działania. Jest mostem między ludźmi w świecie podziałów i samotności. Przeciwdziała poczuciu bezsensu w erze relatywizmu i coraz powszechniejszego zwątpienia i doświadczania duchowej pustki. Mówienie o nadziei daje perspektywę – przypomina, że życie ma cel i że nawet w najtrudniejszych chwilach warto szukać światła.
W artykule scharakteryzowano istotne cechy nadziei jako stanu człowieka. Wskazano jej związki z losem, wiarą, miłością i odwagą, pokazując różne postawy przyjmowane przez człowieka. Pielgrzymowanie pokazano w wymiarze dosłownym jako dobrowolny wyjazd Natalii Tułasiewicz z misją edukacyjną i duszpasterską z okupowanej Polski do Niemiec oraz w wymiarze symbolicznym jako droga serca ku prawdzie, drugiemu człowiekowi i Bogu. Cel artykułu zrealizowano z zastosowaniem metody analityczno-syntetycznej. Jako podstawowe źródło wykorzystano cztery tomy pamiętnikarskich zapisków Natalii Tułasiewicz, obejmujące lata 1938–1943. Dla większej przejrzystości tekstu wszystkie cytaty z pism Natalii zaznaczono kursywą.
Citation rules
Licence

Questo lavoro è fornito con la licenza Creative Commons Attribuzione - Non commerciale - Non opere derivate 4.0 Internazionale.

"Biografistyka Pedagogiczna" uzyskała dofinansowanie na lata 2022-2024 ze środków Ministra Edukacji i Nauki w ramach programu „Rozwój Czasopism Naukowych”.
Okres realizacji: 2023-2024 rok.
Wartość dofinansowania 65 992,00 PLN
Numer umowy: RCN/SP/0434/2021/1